This research explores philosophically, anthropologically and aesthetically what persists and what remains from Antigone’s legacy at the present historical moment, shifting the attention towards “other Antigones”, that is to say, towards its alternative, migratory, decolonial, transportable and transformational performative legacies. A long and variegated line of situational and translocal Antigones implies a heterogeneous and multilayered history which includes the voices and silences of subaltern and oppressed groups presenting, on the theatrical stages and social scenes of the contemporary world. MORE
At a time when the rhetorical trope of the “tragic” is stereotypically deployed as a common place of newscast spectacularization and humanitarian management of refugeeness and the vulnerable body, Antigone’s ambiguous poetic, epistemic, and cultural genealogy becomes for us a source of critical genres and decolonial discourses about the ethics and politics of witnessing, mourning, and suffering. Viewed from this perspective, Antigone is not taken merely as a model figure of classical western modernity, but rather as a cross-cultural and postcolonial/decolonial performative condition of the possibility to grapple with the question of embodied resistance –in its synapses with body, gender, race, social relationality, and survival– with regard to contemporary conditions of political violence, biopolitics, otherness, “foreigness”, displacement, vulnerability, and production of “superfluous” populations. What do the critical returns to Antigone’s figure —but also the critical departures from it— signify regarding the bodies of resistance, at a historical moment of post-political devaluation of dissent and democracy in contexts of neocolonial dominance, militarism, border securitization and necropolitics? The undertaken research re-inscribes Sophocles’ tragedy in the multiple (historical, political, epistemological, national, transnational, local) contexts of contemporary critical theory and poetics in order to rethink democracy through the question of how it engages with differential vernacular cultures of power, subjectivity, (non-)belonging, “the people”, citizenship, agonism, participatory politics and the construction of new publics. The research is located on the cross-sections of social theory and the performing arts. Through this interplay the aim is to problematize the epistemic, aesthetic, and cultural assumptions of both, especially regarding the ethico-politics of testimony and representation within the contemporary world order. The research experiments with transdisciplinary practices that go beyond conventional boundaries between philosophy and performance, theory and practice, textuality and embodiment, as well as politics and aesthetics.
Αντιγόνες: Σώματα της αντίστασης στο σύγχρονο κόσμο [ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΑ]
Στο ερευνητικό έργο, οι πολλαπλές κριτικές πραγματεύσεις της Αντιγόνης αξιοποιούνται ως έναυσμα του γραμματειακού-θεατρικού φαντασιακού της δυτικής νεωτερικότητας προκειμένου να διερευνηθεί φιλοσοφικά, ανθρωπολογικά και αισθητικά η σχέση ανάμεσα στην ενσώματη αντίσταση, την ετεροδοξία, και τις σύγχρονες συνθήκες δημοκρατικής πολιτικής και αμφισβήτησής της. Η Αντιγόνη δεν εκλαμβάνεται ως πρότυπη μορφή της κλασικής δυτικής νεωτερικότητας, αλλά ως επιτελεστική δυνατότητα να τεθεί το ερώτημα της πολιτικής αντίστασης –στις συνάψεις της με το σώμα, το φύλο, τη φυλή, την εθνότητα και το ανήκειν– αναφορικά με τις σύγχρονες διεθνικές συνθήκες ετερότητας, βιοπολιτικής, βίας, και εκτοπισμού. Σε μια εποχή όπου το ρητορικό σχήμα του «τραγικού» επιστρατεύεται στερεοτυπικά ως κοινός τόπος ειδησεογραφικής θεαματοποίησης και ανθρωπιστικής διαχείρισης του εκτοπισμού, της προσφυγικότητας και του ευάλωτου σώματος, η αμφίσημη «κληρονομιά» της τραγωδίας της Αντιγόνης γίνεται πόρος κριτικών λόγων σχετικά με την ηθική και την πολιτική της μαρτυρίας, του πένθους και της αναπαράστασης του «άλλου» (ή της οδύνης του «άλλου»). Η κληρονομιά της Αντιγόνης περιλαμβάνει τις κριτικές φωνές υπεξούσιων και καταπιεσμένων ομάδων, οι οποίες παρουσιάζουν στις σκηνές (πολιτικές και θεατρικές) του σύγχρονου κόσμου, μετααποικιακές και αντι-αποικιακές αποδομήσεις και αναπλαισιώσεις του κλασικού κανόνα. Το ερευνητικό πρόγραμμα αποτιμά αναλυτικά τι επιμένει και τι απομένει από την κληρονομιά της Αντιγόνης στην παρούσα ιστορική στιγμή, στρέφοντας την προσοχή σε «άλλες Αντιγόνες», δηλαδή σε εναλλακτικές, μετααποικιακές, μετακινούμενες και μετασχηματιστικές εκδοχές της σε διαφορετικές, πληθυντικές δια-τοπικότητες. Η έρευνα εντοπίζεται στις διατομές της κοινωνικής θεωρίας και έρευνας και των παραστασιακών τεχνών και πειραματίζεται με πρακτικές που υπερβαίνουν τις συμβατικές οριοθετήσεις εμπειρίας και ανάλυσης, θεωρίας και πράξης, κειμενικότητας και σωματικότητας, πολιτικής και αισθητικής.
Close